Theo Mackaay werd in 1950 geboren in Utrecht. Na de steenhouweropleiding in Utrecht studeerde hij van 1971 tot 1976 aan de Gerrit Rietveld Academie en van 1976 tot 1978 aan de Rijksacademie van beeldende kunsten in Amsterdam.

Mackaay gaat uit van herkenbare vormen: vrouwen, mannen en dieren. Maar allemaal met een soort verwijzing naar de oervorm ervan. Archetypische motieven zoals krijgers, vrouwen, paarden, boogschutters, liefdesparen, gecreëerd met een heel eigen signatuur. Het resultaat is telkens weer verrassend en overtuigend Mackaay.

Als voorbeeld van die uitdrukkingsvorm kent u ongetwijfeld het Gouden Kalf, de grote prijs van het Nederlands Film Festival, die in 1980 door Mackaay werd ontworpen in opdracht van Jos Stelling, filmregisseur en initiatiefnemer van het festival. Sindsdien heeft hij zich natuurlijk enorm ontwikkeld, maar de basiskenmerken zijn gebleven?

Het Gouden Kalf, de grote prijs van het Nederlands Film Festival, werd in 1980 door de Utrechtse beeldend kunstenaar Theo Mackaay ontworpen in opdracht van Jos Stelling, filmregisseur en initiatiefnemer van het festival. Sinds 1981 wordt deze prijs jaarlijks tijdens het festival uitgereikt aan Nederlandse filmmakers, scenarioschrijvers, producenten, acteurs en actrices. Het beeld is 33 cm hoog en in brons gegoten.

Beeldhouwer met een ziel

Theo Mackaay is de 60 jaar gepasseerd en wie hem iets beter kent, weet dat hij al drie levens heeft geleefd. Met een niet te blussen energie heeft hij zijn leven tot nu toe gevuld. Hoge pieken en diepe dalen, dat schijnt onlosmakelijk bij het kunstenaarsleven te horen. Maar ook een kunstenaar heeft recht op enige mate van rust in zijn leven, zeker als hij ouder wordt. Het heeft er alle schijn van dat Mackaay zijn rust gevonden heeft.

Het is een gevecht geweest tussen twee hersenhelften, tussen het wilde kunstenaarsbeest en de nu rustige, beschouwende beeldhouwer. De laatste won! Niet alleen de mens Mackaay veranderde, zijn werk veranderde ook. Grote stoere expressionistische bronzen en natuurstenen beelden waarin de vrouw en het dier zijn favoriete onderwerpen zijn, veranderden in ontroerende, fijngevoelige bronzen sculpturen.

In het vroegere werk van Mackaay was de invloed van grote meesters uit het verleden zichtbaar aanwezig, denk aan Marino Marini en Ossip Zadkine. Nu heeft het er alle schijn van dat de kunstenaar de invloeden uit het verleden los heeft kunnen laten. Dat hij nu, in deze fase van zijn leven, zijn eigen vormentaal heeft gevonden, na alle pieken, dalen en omzwervingen. Zwerftochten die hem via Frankrijk, Italië en China naar Malaga in Spanje hebben gebracht, zijn huidige woonplaats.

Alle beelden worden in een gelimiteerde oplage gegoten. Van grote beelden worden drie exemplaren gegoten, van middelgrote zes en van de kleinste acht stuks. Na het gieten worden de mallen vernietigd, zo heeft de koper de absolute garantie van een zekere oplage.